یا اباعبدالله

به نام خداوند بخشنده مهربان

ملاحظاتی در باب واقعه‌ی عاشورا به قلم استاد هاتفی

زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت      کانکه شد کشته‌ی او ، نیک سرانجام افتاد

قهرمانان و اسطوره‌های یک ملّت نمی‌میرند به ویژه آن‌گاه که با دین و الهیات و خداوند و حق و حقیقت پیوند بخورد. امام حسین (ع) و حضرت ابوالفضل و بانوی بزرگ حضرت زینب (س) و واقعه‌ی عاشورا از این دست است.

تا به‌حال از منظرهای متفاوتی به این حرکت یا نهضت نگریسته شده و جلوه‌های گوناگون آن کاویده شده ولی در زمان‌های مختلف تأکید بر یک یا چند جنبه‌ی این حرکت به دلایلی بیشتر یا کمتر بوده است. به عنوان مثال مرحوم دکتر شریعتی بنا به روحیه‌ی انقلابی و قیامی، بر بُعد قیامی و ظلم ستیزانه‌ی این حادثه تاکید داشتند. مداحان و منبریان و روضه‌خوانان عمداتاً بر جنبه‌‌ی عزاداری و احساسی و عاطفی ماجرا و مظلومیت امام و یارانش تمرکز و تاکید داشتند. گروهی هم آن را واقعه‌ای حماسی و قهرمانانه دیده‌اند.

اباعبدالله الحسین (ع) شیعه و سنی و مسیحی و ... بر نمی دارد. اهل سنت که نگاه کاملاً یکسانی با شیعیان در موضوع امامان و خلافت و به تبع آن حسین (ع) ندارند نیز واقعه‌ی عاشورا را عظیم دانسته و معترفند که حق بزرگی پایمال شده و بنا به گفته‌ی مرحوم علامه‌‌ی قزوینی، یزید منفور کلّ ِ عالَم اسلام است. در بین مستشرقین و غربی‌ها نیز جملاتی درباره‌ی این بزرگمرد و یارانش به زبان و قلم آمده است که مجال بازگفتنش نیست. مولانا با وجود سنی بودن در چند مورد اشاره به اباعبدالله و حادثه‌ی کربلا کرده و احترام و تکریم فوق العاده‌ای برای این شهدا قائل شده هرچند نظرگاه او ضرورتاً مشابه بیشتر شیعیان نباشد. چرا که مولانا امام حسین را عاشق پاکبازی می بیند که از عزیزترین چیز خود که جانش و عزیزانش باشد گذشت.

جهت مطالعه ادامه توضیحات استاد هاتفی به ادامه مطلب مراجعه فرمائید.